از این صدا بترسیم؟

با این کار در سن بالا منتظر آرتروز و لرزش دست و پا باشید. احتمال لرزش در سنین بالاتر به علت اختلال در ارتباط گیرنده ها و عضلات، کاهش تمرکز و کنترل حرکت دقیق و کاهش ثبات مفصلی نیز وجود خواهد داشت. در این زمینه بروز آرتروز با کاهش فشار عضلانی حتمی است. با تحت کشش قرار دادن مفاصل، بافت‌ های اطراف مفصل مانند عضلات، رباط‌ ها و تاندون ‌ها آسیب می‌ بینند و در نتیجه در طولانی ‌مدت امکان انجام حرکات ظریف از فرد سلب می ‌شود. از طرف دیگر، آسیب بافت ‌های اطراف مفصل، دامنه حرکت آن را به ‌طور غیرطبیعی افزایش می ‌دهد و احتمال در رفتگی آن را زیاد می کند.

مهم ترین عارضه این کار تضعیف مکرر عضلات حمایت کننده مفاصل است، چرا که اختلال در سیستم هوشمند حمایتی مفاصل، اشکال در ارسال پیام ها و پاسخ ندادن به موقع و قوی عضلات را در بردارد و مفاصل مربوطه را دو چندان در معرض صدمه قرار می دهد.   با تمام این تفاصیل، حرکت دادن ناگهانی گردن یا ستون فقرات برای شنیدن صدا از آن ها، به هیچ عنوان منطقی به نظر نمی ‌رسد. حرکت سریع گردن می‌ تواند به آسیب شریان‌ های تغذیه‌ کننده مغز و سایش تدریجی مهره‌ ها منجر شود.

آسیب مهره‌ های گردنی می‌ تواند آن ‌قدر خطرناک و فاجعه ‌بار باشد که هر انسان عاقلی را از خیر شنیدن این صدای خوشایند منصرف کند.   شاید نتوان با قطعیت از عوارض طولانی ‌مدت شکستن قولنج مفاصل سخن گفت، اما یک توصیه را باید بدون ‌تردید پذیرفت: "لطفا برای شکستن قولنج خود از فرد دیگری کمک نگیرید!" اگر تا امروز برای شکستن قولنج عضلات پشت تان، از کسی تقاضا می‌ کردید که روی ستون فقرات ‌شما راه برود و حالا سالم هستید، فقط باید گفت که آدم خوش ‌شانسی بوده‌اید!

با قولنج خود چه کنیم؟

همان‌ طور که علل متعددی باعث ایجاد قولنج می‌ شوند، درمان و پیشگیری از آن هم، راه‌ های گوناگونی دارد. اگر درد و محدویت حرکت شما ناشی از اسپاسم و گرفتگی عضلانی باشد، باید به شناخت علت و درمان آن پرداخت؛ مثلا برخی داروهای پایین ‌آورنده کلسترول خون، داروهای فشار خون بالا ، داروهای ضد آلزایمر و ضد پارکینسون می ‌توانند موجب گرفتگی ‌های عضلانی شوند. اگر داروی خاصی را به‌ طور مرتب مصرف می ‌کنید و دچار گرفتگی‌ عضلانی شده‌اید، شاید عاقلانه ‌ترین کار ممکن، مراجعه به پزشک ‌تان باشد.

برای مبارزه با این امر چه کنیم

در صورتی که عادت به در آوردن صدا از مفصل داریم سعی کنیم با مشغول کردن خود به کارهای دیگر و مبارزه با آن این عادت را از خود دور کنیم. در صورتی که شش ماه این عمل را انجام ندهید برای همیشه راحت خواهید شد.با برنامه های منظم ورزشی و ورزش‌های کششی کم کم قدرت عضلات و انعطاف ‌پذیری مفاصل افزایش می یابند و تدریجا احساس شکستگی قولنج از بین می رود.   اگر پس از فعالیت های ورزشی احساس می کنید به شکستن قولنج نیاز دارید نشان دهنده این است که ورزش را به طور صحیح انجام نمی دهید و پس از آن دچار گرفتگی عضلات و یا احساس قولنج می کنید.

لطفا" موارد زیر را رعایت کنید:

۱-قبل از ورزش سنگین با حرکات ورزشی سبک خود را گرم کنید.

۲-پس از ورزش با حرکات کششی و سبک خود را سرد کنید.

۳-هنگام ورزش نگذارید بدن شما خشک شود و مرتب آب بنوشید.

۴-هنگام ورزش ممکن است اختلال الکترولیت در بدن ایجاد شود، با نوشیدن مایعات مناسب محتوی مواد معدنی از آن جلوگیری کنید.

۵-مناسب با نوع ورزش کالری مورد نیاز را تامین کنید در هر حال فارغ از دلایل زمینه‌ ای مهم، اغلب گرفتگی ‌های عضلانی با انجام مانورها و حرکات کششی برطرف می ‌شوند و نیازی به مصرف دارو نیست.

اگر به‌ طور مکرر دچار گرفتگی عضلانی می ‌شوید و پس از بررسی ‌های لازم، علت خطرناکی برای آن پیدا نشده است، می ‌توانید با مشاوره با یک کارشناس فیزیوتراپی، نرمش ‌ها و حرکت ‌های کششی مفید را یاد بگیرید.

بهتر آن است که این حرکات را هنگامی که دچار مشکل نیستید، تمرین کنید و قط موقع گرفتگی عضلانی، به فکر یاد گرفتن و امتحان کردن آن ها نیفتید‍!  اگر پس از انجام حرکات ورزشی سنگین و طولانی‌ مدت، دچار گرفتگی عضلانی شده‌ اید، مهم ترین علت، به هم ریختن تنظیم آب و املاح بدن شما است. بهتر است فورا" مایعات و املاح از دست رفته ی بدن خود را با نوشیدن مایعات مفید جایگزین نمایید و در نوبت‌ های بعدی پیش از شروع فعالیت ورزشی نیز به میزان کافی مایعات مصرف کنید.همچنین ماساژ ناحیه ‌ای که دچار اسپاسم شده است یا گذاشتن کیسه یخ نیز می‌ تواند موثر باشد.

استفاده از داروهای ضد التهاب و شل‌ کننده‌ های موضعی عضلانی معمولا آخرین اقدامی است که می ‌توان در خانه انجام داد، هر چند که بهتر است برای اولین بار توسط پزشک توصیه شده باشند. در هر صورت استفاده از پمادهای موضعی سالسیلات و پیروکسیکام می ‌توانند در این شرایط موثر واقع شوند. در کل باید گفت که اگر قولنج شما به علت تشکیل همان حباب‌ های عجیب هم باشد، راه درمان و پیشگیری، شکستن قولنج نیست. بهترین کار این است که با تنظیم یک برنامه منظم ورزشی، به تدریج قدرت و انعطاف‌ پذیری عضلات و مفاصل بدن خود را بالا ببرید و حداکثر دامنه حرکت آن ها را افزایش دهید.

وقتی قولنج، آدم را می‌ کُشد

باور کردنش خیلی ساده نیست، اما اگر به فهرست ها مراجعه کنیم، متوجه می ‌شویم که ابوعلی سینا و ‌زکریای رازی، هر کدام یک کتاب مستقل و مفصل در مورد قولنج نوشته‌ اند. البته در آن زمان، کارشان چندان هم عجیب نبود، زیرا قولنج یکی از مهم ‌ترین بیماری ‌های روزگار آن ها به حساب می ‌آمد. بسیاری از بیماری‌ هایی که امروز می‌ شناسیم، در آن زمان "قولنج" نامیده می ‌شدند

کلمه قولنج از ریشه "قولون" یا همان colon یونانی گرفته شده است. در علم پزشکی قدیم، به دردهای پیچشی و ناراحت ‌کننده شکم و اعضای مجاورش، بدون آن که دلیل واقعی آن را بدانند، قولنج گفته می شد. با این حساب هر عضوی در کنار بیماری، یک قولنج هم داشت، مثل قولنج کلیه، قولنج کبد، قولنج روده، قولنج نوزادی و … .   هر چند بسیاری از این قولنج‌ ها در دنیای جدید به عنوان یک بیماری خطرناک شناخته می ‌شوند، اما جالب این است که برخی هم مثل قولنج‌ های عضلانی روزگار ما، به دلیل انقباضات و گرفتگی های عضلانی رخ می ‌دهند.

البته این بار انقباض عضلات صاف مثل قولنج نوزادان، به دلیل پاسخ نارس مغز نوزاد به فرآیند های گوارشی پدید می ‌آید و فرمان مغز موجب انقباض بیش از اندازه عضلات شکم و احساس درد شدید نوزاد و گریه ‌های پایان‌ ناپذیر او می ‌شود؛ و یا این که قولنج روده، کم و بیش همان "سندرم روده تحریک ‌پذیر" است که به دلیل گرفتگی های گاه و بی‌ گاه عضلات روده ایجاد می‌ شود. در روزگار ما، دیگر کسی از شنیدن نام قولنج وحشت نمی ‌کند، اما اگر واقعا می‌ خواهید به ابهت و جایگاه قولنج در قرن ‌های پیش پی ببرید، کافی است بدانید که ابوعلی سینا، یعقوب لیث و دکتر سعید نفیسی همگی به علت قولنج از دنیا رفته ‌اند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: